Poprzedni rok 2019,
następny jedynką będzie zakończony,
teraz 2020,
a w kalendarzach dat, zdarzeń miliony.
Od północy do północy robi Nas coraz starszych,
urodzie naszej to nie służy,
a potem przyjdzie , następny, i następny,
istnienie ludzkiej rasy przedłuży.
Siedzę w sektorze ''B'',
wirus krąży wybrać kogoś chce.
Półtora , dwa metry odległość między każdą twarzą ,
tu losy być zdrowym lub nie , się ważą.
Jeszcze odcięty od świata w którym rządzi pandemia ,
kogo dziś przygarniemy ma teraz spotkanie ''wirusowa akademia''.
Padł wybór natychmiastowa penetracja oczu, ust, nosa ,
trafiło na mnie , zawisła nade mną niebezpieczna kosa.
Zaprzęg trzydniowy odjechał, jeszcze gdzieś na niebie
słychać echo od kopytek reniferów,
potem cisza , to wylądował zmęczony Mikołaj,
poszedł spać, znów przez rok nie zasiądzie do sterów.
Nasz coroczny darczyńca tam gdzieś w Laponii
z całą swoją firmą spokojnie śpi,
On pracę wykonał, skarpetki dostałeś,
wstawaj już rano, dziś do roboty w nich pójdziesz Ty.
Życzyliście sobie białych świąt
i bielą rozjaśnione są ,
ale łopat używać nie trzeba ,
bo w naszym kierunku ciepłe masy prą.
Zaspy to wciąż marzenie , ale spadł, jest, był,
zakrył szarość grudniowego dnia ,
szybko róbcie filmiki, zdjęcia ,
bo niedługo potrwa sceneria ta.
My kiełbaski dobrze wymasowane
oraz My długo wędzone szynki,
mamy pytanie do wyposzczonych,
dlaczego, brak Nas na wigilii, to są po prostu kpinki.
Kiełbaska to Ja minus osiemnaście
w zamrażarce dla Was znoszę ,
a Ja szynka wprost przeciwnie dym piekący
i nikt nie powiedział, przyjdźcie na wigilię , proszę.
Ten brak zaproszeń
ma chyba drugie dno,
pierwsze jest w stawie rybnym,
drugie w wannie , to będzie to.
W tym roku
pasterka na prąd,
tylko kamerka przy ołtarzu, bo niebezpiecznie ,
tak wynika z ulicznych sond.
Po za tym nikogo,
próżnia ,
rok jak żaden,
bez kożuchów, futer się wyróżnia.
Dwudziesta czwarta ,
przełom daty,
są tylko w trójkę ,
Maryja , Dzieciątko, Józef brodaty.
I koniec,
tylko tych trzech,
dlaczego brak gości,
a no, bo ziemi przytrafił się pech.
Pędzimy nie wiadomo gdzie , nie wiadomo po co,
bo tam jeszcze SUV niesprzedany,
ta noc za chwilę , nie po to,
by kupować, jeść banany.
Krzyki sprzedawców, że świeże ,
że ryba nie z wczoraj, a z dziś,
że choinka najzieleńsza ,
to nie ważne dziś.
Może nie domyślamy się najważniejszego,
zdawkowo ''wesołych'' składając sobie życzenia ,
oczekiwanie teraz najważniejsze ,
nic pilniejszego do zrobienia.
Halo, Halo, zdrowie gdzie jesteś,
człowieku droga do Ciebie daleka ,
Halo, Halo, przyjdź proszę ,
człowieku idę , ze spokojem się czeka.
Halo, Halo, o której odwiedzisz,
człowieku za chwilę , gdzie dom w którym choroba w gościach,
Halo, Halo, ciężko ze mną ,
człowieku przyjdę wtedy objawy miną i to, że łamie w kościach.
Padło hasło ''Siedźcie w domu'',
a nasze kondycje to przecież nie domatorki,
je kręci ruch,
na siłowni orki.
Zostańcie ,
co robić w czterech ścianach,
nasze kondycje , przyzwyczajone do rozbieżki
i to, że na powietrzu każda rozgrzewana.
Ściana ,
gruby, ocieplany mur,
za ścianą powietrze ,
My chcemy na zewnątrz, słychać wielogłosowy chór.
Wirus tragarz
taszczy naszą duszę
przez szpitalną
bez rodziny, pożegnalnych słów głuszę.
Pełno wszystkich, wszystkiego wokół,
a pusto,
jedynym kompanem,
wiszące w sali, nad umywalką lustro.
Wpatrzone oczy przyszłego ozdrowieńca ,
lub nie w wiszące na ścianie odbicie
i te myśli zastygłe , a w nich pytanie ,
czy zachowam życie.
Czym, że są zakupy,
wymianą papierów za rzeczy wycenione ,
każdy z tych papierków z zerem, zerami,
tylko z przodu co innego zamieszczone.
Wystarczy pójść do sklepu,
chociaż mało papieru tego mieści się w kieszeni,
położysz go na ladzie ,
a sprzedawca w dużo, bardzo dużo nieraz zmieni.
Mała , nieduża ilość drukarskiej
roboty z mennicy, drukarni
i już mamy możliwości wielkie ,
dla sprzedawców jesteśmy atrakcyjni, fajni.
Mikołaju drogi,
co Ja bym chciała ,
jedną malutką rzecz,
szczepionkę która działa.
To jest oryginalne ,
bo tu chińska ręka przyszywała metkę ,
to dziś na ulicy zdobi
polską kobietkę.
Nie wpadła na pomysł,
nie przyszło Jej do głowy,
że w małej szatni dokładniej,
że system szycia wzorowy.
Każdy, każda ,
nosi markę światową ,
a polskie , przecież lepsze ,
kupować uczmy się na nowo.
Zamówienie na szczęście
złożyłem w dzień deszczowy,
radość zamówiona , szczęście prawie w domu,
przez drzwi przechodzi, gości do połowy.
Już weszło,
chyba bez zamiaru wyjazdu,
podziwia , sień, pokój,
smutki, zasiedziałyście się ,
szykujcie się do wyjazdu.
Gości lubię ,
ale tylko tych z zaproszeniem,
szczęście zostań, a wam smutki dziękuję ,
rozejdźmy się ze zrozumieniem.
Oprócz wyzdrowienia posiadam jeszcze coś cennego,
skarb bezcenny, osocze ,
mam go w sobie ,
do punktu krwiodawstwa z nim skoczę.
Poświecę pół godziny z życia ,
tylko trzydzieści minut dla ludzi z Covid,
w sumieniu muszę , dam bo mogę ,
by wieczorem, patrząc w lustro nie ogarniał mnie wstyd.
Szpadel i koparka ,
zabija , niszczy zielony świat,
przecież nie powinny krzywdzić swojej planety,
a być z nią jak siostra i brat.
Właściwie to ziemia ich matką ,
koparka , szpadel to córka albo syn,
matki przecież nie okaleczamy,
to dlaczego ze strony maszyn taki czyn.
Za wykopy, przekopy,
tunele , nasypy,
ziemio przepraszamy, że to robimy,
przecież nie chcemy twojej rychłej stypy.
W ostatnim czasie trawa zaczęła się zielenić,
jakby nadzieję miała , na jeszcze słoneczne dni,
na nadziei, marzeniach się skończyło,
bo przyszedłeś zimny Ty.
Grunt jest jakby twardszy, zamarzły kałuże ,
na trawie marzącej o cieple krople zastygły,
przyglądają się temu drzewa , które bezlistne ,
są bardziej ponure , bo zobaczyły, że zbrzydły.
W południe odpuszczasz, wtedy krople ściekają
z trawy, która wygląda jak oczy płaczące ,
woda ścieknie , wieczorem znów chwycisz, zmrozisz,
będziesz silny, wróży, mówi o tym jaskrawe słońce.
Ciemne punkty, tak było do tej pory,
teraz nieważne Weto
i sto lat temu zabory.
Kto w U.S.A. został prezydentem,
mało istotne ,
czy były prawidłowe , czy z przekrętem.
Dusi się fiat mały z Italii rodem,
powietrze nie daje mu oddychać, mapa w pogodzie straszy,
jaśniejszymi punktami, w atmosferze smrodem.
Nawet maszyna nie daje rady, za mało, tego jednego pierwiastka ,
co mają powiedzieć ludzie , przecież z Marsa tlenu nie przywieziemy,
nie spadnie też z baniakiem do oddychania gwiazdka.
Każdy stworzony bez domu dla bezdomności,
bezdomność to naturalne zachowanie człowieka ,
brak adresu, brak domu,
w nastawieniach fabrycznych dach na nikogo nie czeka.
Człowiek pierwszy, bezdomny,
pod gołym niebem stworzony,
bez cegieł, dachówki
w świat ze słońcem, księżycem wpuszczony.
Tysiąclecia mijają ,
teraz inne odmienne czasy,
czy człowiek od deszczu nasiąka, że potrzebny dach, dom
dla dwudziestopierwszowiecznej ludzkiej rasy.
Duża wiejska osada , przez przypadek niezamierzony pali gumę ,
ta położona od wieków w tym samym miejscu wieś,
wciąż gotowa , prężna , jak chłopak młody z ręką na gazie ,
który chętny rozpędu pali ''sześćsetką'' , bo też chce mieć.
Chłopak chce szybkiego startu, poklasku, serca koleżanki,
a wieś gminna której to robi, pośród drzew w lipowej alejce
rozwinięta na tyle , dłońmi, umysłami mieszkańców,
by dać jej zasłużone , wypracowane prawa miejskie.
Chleb jest do jedzenia , to przecież proste ,
a rogal to już proste nie jest, to zakrzywiony rodzaj chlebiątka ,
stworzony dla głodnych, dla smaku, taka po Marcinie ,
który z poznaniakami zaprzyjaźniony pamiątka.
Dziś dzień bardzo świąteczny,
dziś jedenastego, prawie połowa listopada ,
piekarze, cukiernicy, zaginajcie ciasto w kształt księżyca ,
Marcin tak każe i tradycja mówi, że wypada.
Mówią , ze przez wirusa odchodzą na zawsze ,
a są tylko parę kilometrów od domu w niebie ,
może kiedyś odwiedzą ziemię ,
przelatując z deszczem meteorytów obok Ciebie.
Tam, pomad atmosferą ,
Ich żywot bez bólu, stresu, spokojny,
ale żeby tam trafić, musieli wziąć udział w walce ,
z Covidem, zakosztować nierównej wojny.
Dziś urodziny tego miejsca
na globie ,
przez długi czas nie istniało,
byliśmy w żałobie.
Spowodowała to siła , moc
naszej wiary,
koniec z żałobą ,
do odświętnych ubrań, idziemy do miary.
Przestaliśmy chodzić
w ruskim, czy niemieckim uniformie ,
teraz wszystko polskie ,
Polska w formie.
Wiek temu zaszczyt spłynął
na Nas z nieba ,
odrodzenie ,
tego Nam brakowało, nie chleba.
Nie ma człowieka , który by nie był otoczony,
nie miałby tej armii wokół siebie ,
żołnierze Ci mali, niewidoczni, a potrafią zabić,
sprawić, że skończysz nieżywy, a potem w niebie.
Różnica wagi olbrzymia , twoja masa kilkadziesiąt kilogramów,
u każdego z przeciwników mniej niż gram,
wagowo, wzrostowo, powinieneś wygrać, lecz nie w tej walce ,
bo na przeciw stoją miliony malutkich, a Ty jesteś sam.
Z twojej strony barykady, inteligencja ,
coraz szybsze poszukiwanie broni w zastrzyku,
za barykadą armia tylko pod mikroskopem widoczna ,
czai się podstępnie w bojowym, gotowym do walki szyku.
Powstała nowa instytucja ,
Tlen-medyk-bank,
tam się nie liczy żadna waluta ,
dolar, złotówka , ani frank.
Bank, bez ochroniarza ,
krat, sejfu, liczącej kasjerki,
złodzieje na zawartość banku obojętni,
bo to zwyczajny z tlenem zbiornik wielki.
Bank, jak to bank,
istniał, istnieć będzie , taka jego polityka ,
pod warunkiem, że schwytają Covida ,
który w nadmierną ilość klientów banku wnika.
Listopad kupił sobie szlifierkę ,
którą powietrze przegładził kamieniem,
naostrzone powietrze ostre ,
co za skutkowało nagłym oziębieniem.
Temperatura przyjemna
we wczesnolistopadowej porze ,
teraz z ostrą krawędzią ,
przymrozkiem na dachach objawić się może.
Miesiąc przedostatni, fachowcem,
w pogodzie chętnie majstruje ,
kto Jego zdolności nie zna ,
to na zmarzniętym nosie , niedługo je poczuje.
Studwulatka ulicą krzyczy,
w szpitalach pręży muskuły,
która studwulatka , studwulatek,
ma tyle energii, no która , no który.
Urodzona ponownie , sto dwa lata temu,
po studwudziestotrzyletnim porodzie ,
wciąż energiczna , żywa , słowo, kraj, Polska ,
na tych i następnych urodzinach na pewno będzie w modzie.
Ciała spragnione zdrowia sobie leżą ,
to pierwsze pod jedynką boli głowa ,
w dwójce bardziej nerwowo,
bo panuje ból, rwa kulszowa.
W trójce ktoś próbuje posadzić pacjenta ,
który ma chore kolana ,
czwórka , dziś zasłynęła ,
krew i zupa rozlana.
Podobnie w piątce
też ciała przecieki,
jakieś krwawienie ,
nie pomogły podawane leki.
Szóstka , ostoją szczęśliwości,
na tym oddziale złych min,
bo jedna myśl, ''idę do domu'',
rządzi w tygodniu tym.
Zepsuty człowiek,
winna metryka , może wiek,
Coś się popsuło, nierówno rytm serca gra ,
pytanie , dlaczego Mi, dlaczego Ja.
Zatrzymane prawidłowe parametry,
niegojące rany, bandaża metry.
Problem jest, powstał znikąd,
gdzie to doprowadzi, od zdrowia , dokąd.
Urodziłem się , miałem, mogłem mieć, różne wybory,
niechcący, nieświadomie wybrałem, i jestem chory.
Nie ubierajcie zmarłych
w szare , smutne garsonki i czarne garnitury,
w trumnie ciasno, trudno się przebrać,
ciuch musi być, lekki, zwiewny, z kieszenią na ''z dobrem'' faktury.
Niebo, bliżej słońca , cieplej,
tam wszyscy w komforcie , nieprzegrzani, ani nie spoceni,
to po co Im odświętne uniformy,
moda do trumienna niech się zmieni.
Zapałki, knot, wosk, reakcja z tlenem,
trochę światła dała ,
tradycja praludzka ,
wciąż modna , przetrwała.
Koło i ogień,
wynalazki wszechczasów,
płomień był pierwszy, ważniejszy,
inaczej nie wyszlibyśmy z dżungli, gęstwiny lasów.
Dziś ogień na świecy, to podziękowanie pierwszym
za rozruszanie ludzkiej cywilizacji,
bez usidlenia płomienia ,
osady, wioski, miasta nie miałyby racji.
Zakaz odwiedzania grobu mamy,
zakaz odwiedzania grobu taty,
całkowity zakaz,
wszędzie brzmią cytaty.
Gdzieś tam śpiąca para , babcia i dziadek,
kwiatów, zniczy, może też by chciała ,
zakaz, to zakaz to zakaz, moja rodzina , dziś, jutro,
cmentarzy nie będzie odwiedzała.
Odwołana tradycja , płacze chryzantema ,
niezapalony znicz w szoku,
nie płacz kwiatku, świeco,
jeszcze wiele dni zostało w roku.
Dynia , największe warzywko,
zajęta cała działka ,
gdzie ma się podziać reszta roślinek, zakończona
w pełnym luzie , marchewki, pietruszki, słonecznika bajka.
Urosła nad warzywami góruje
olbrzyma kolor, waga i objętość,
koniec, chłop przyszedł, wyciął, teraz stoi jako ozdoba ,
na dyniowej twarzy pomarańczowa złość.
Pogrzeb to prosta matematyka , całość minus jeden ,
jedna cała już niekompletna , przeszłością ,
naziemska liczba nieskończona ,
wciąż cała rozbita bożą miłością.
Tu na dole w naszym mniemaniu odcinek już nie stanowi całości,
dla jednego z Nas stał się linią bez końca ,
życie Mu się odmieniło do punktu ''B'' ,
w którym przenoszona dusza konająca.
Spadły siwe osiki liście , siwe bo stare ,
zanurzyły się w toń nieskoszonej trawy,
spadają jako babcie , dziadki półroczne ,
mglisty listopad dla nich niełaskawy.
Leżą w zielonej trawie ,
smutno psując się w mglistej pogodzie ,
taki los opadłych, nakaz zbrązowienia , zgnicia ,
natura działa w swojej swobodzie.
Inne drzewa przyglądają się ,
osiki jesiennym czynnościom,
pozwoliły jej opaść najprędzej,
może po prostu obdarzone są grzecznością.
Czuję to gdy umieram,
pode mną miękkość łóżka , białej pościeli,
biała miękkość, zastanawiam się
czy aniołowie będą mnie chcieli.
Łoże ostatnim przedmiotem
przy mnie z domowego użytku,
jest pod plecami, potylicą ,
zostawiam wszystko.
Głowa patrzy w kierunek w którym będę za chwilę ,
oczy przebijają już sufit i dach,
serce chce się wyrwać,
nie śniłem, że tak będzie w najśmielszych snach.
Koniec tej ziemskości,
koniec z miękkim łożem,
dobrze , że tu przy mnie jesteście ,
ale nikt z Was mi tu nie pomoże.
Wychodzę ponad obłoki,
na błękitem usłane pastwiska ,
wychodzę ,
moja śmierć bliska.
Dwa tysiące dwudziesty rok, jesień,
drugi początek szkolnego roku,
nie przewidziany przez żadną ludzką ustawę ,
bo w Covid, nowy zarządca pisze ustawy w tym roku.
W polskich szkołach klasy pojemne ,
takie osiem na dwanaście metrów,
rządzący Covid sprawił, w dużym pomieszczeniu tylko nauczyciel,
a uczniowie rozrzuceni w promieniu kilku kilometrów.
Nauczyciel, wykładowca , tłumaczy, mówi
do laptopa świeżo przez kuratorium pozyskanego pracownika ,
mówi, mówi, a ten szybki, nowoczesny,
internetem do uczniowskich domów przenika.
Odwiedzam w myślach osoby już byłe ,
a wciąż przy Nas będące ,
dziś osób tych meldunki wysoko,
przy trasie księżyc-słońce.
Odwiedzam w myślach,
w realu nie wypada ,
bo w miejscu ostatnim pobytu byłych,
z numerem dziewiętnastym wirus się skrada.
Odwiedziny w myślach,
odbyte , zatwierdzone ,
a co chodzi o naziemny brak zniczy,
to wszystko będzie wybaczone.
Od wczoraj cała Polska
to czerwona strefa ,
bo jest problem nie można , złapać, pojmać,
wirusowego szefa.
Małego, okrągłego,
co ma łapek wiele ,
nic nie wykończa ,
ani próbna szczepionka , ani babcine ziele.
I co teraz, tak będziemy trwać
w kraju białoczerwonym w czerwieni,
chyba , że jakiś olśniony umysł
zniszczy szefa wirusów, los Polski odmieni.
Pandemio w samotności zgonów matko,
bez pożegnania , wyznania ostatniej woli,
śmiertelna zagadko.
Uprawiasz swoją robotę ,
jakbyś cmentarz pełen,
mieć chciała , ochotę.
Niejedno niewinne istnienie ,
ukrzyżowałaś na łożu,
tylko dlaczego, po co, za jakie przewinienie.
Cierpiące organizmy, przecież nic niewinne ,
odpuść,
problemy i tak spiętrzone , nierozwiązane sprawy inne.
W prawą stronę chodzi zegar,
w lewą stronę zmiana czasu,
a świat wciąż tak samo zrobiony,
ściemnia się , rozwidnia , po co, o co tyle hałasu.
Dbaj, maluj sufit na biało, bo to ostatnie co widzisz,
chociaż tam gdzie idziesz jest czerwono, albo niebiesko,
zanim pójdziesz w czerwień lub błękit, pomyślisz, powiesz,
przeszkadzasz ty polakierowana , na zewnątrz trumienna desko.
Pod tą deską , deskami,
czas krótki, chwilowy,
a dusza , już gdzie indziej szykuje się do
w błękicie lub czerwieni rozmowy.
Ciało już same , więc nie ma potrzeby,
by wiecznie spoczywało w podziemnym przystanku,
niknie , znika ,
ślicznotko, pracusiu, wysportowany kochanku.
Nieodwiedzany cmentarz,
ogrodzony murem, który nieruchomym jest,
nieodwiedzany celowo, bo ciasny,
dla niechcących tu trafić to wspaniały gest.
Nie przychodźcie tu, między nagrobki najróżniejsze ,
takie dziewiętnasty, dwudziesty wiek,
by z roku dwudziestego naszego stulecia ,
nie trafił tu żaden człek.
Cmentarz, pół hektara w ogrodzeniu,
w środku, setki kiedyś istniejących żyć,
w dwa tysiące dwudziestym pusty,
by przetrwał, zadbany w przyszłości mógł być.
Jestem już w tym gronie ,
w którym ustępują , z miejsca , wstają ,
widzą , są zorientowani,
że przed sobą niewolnika starości mają.
Proszę , niech Pan usiądzie ,
zapraszam na ławeczkę ,
jak to szybko przyszło,
oś życia przesuwa się , zostało troszeczkę.
Dobrze , że chociaż
w jesieni mego żywota ,
młodzież poważnie bierze kulturę ,
nie muszę stać, trzymać się płota.
A i nogi odpoczną ,
na nich bolące żylaki,
dzięki, dzięki,
za miejsce dzieciaki.
Dziś październik, czternastego,
przekazywane , mądre myśli na urlopie ,
nie trafiają do nieletniej i nieletniego.
W szkole o ósmej dzwonek śpi, cisza ,
nikt owych myśli nie przyszedł objaśniać,
brak też, na co dzień chłonącego wiedzę przybysza.
Co powodem tej niedzieli w środku tygodnia ,
Dzień Nauczyciela , święto,
a jutro do roboty wszyscy , jak co dnia.
Kiedyś w tych lasach rosły rydze ,
teraz bezgrzybie , grzybów nie widzę.
Grzybki wyjechały nad Morze Śródziemne ,
chodzę z pustym koszykiem, a to bardzo nieprzyjemne.
Wszystko co z grzybni wyrasta , historią , tu nie istnieje ,
spaceruję bez schylania , pod butami tylko pękają knieje.
Już cały dzień jestem w puszczy i nic do koszyka nie trafia ,
wszystko wyzbierała zorganizowana , grzybowa mafia.
Mała myszka chciała w domu
zamieszkać bez meldunku,
długo nie pomieszkała , kotek nie pozwolił,
nie pomogło nawet piskliwe , ratunku.
Po pewnym czasie , druga myszka ,
chce wprowadzić te same obyczaje ,
wprowadza się , rozgaszcza ,
kotek głodny, gości bez zaproszeń nie uznaje.
Dom ciepły, pełen jedzenia ,
chłód, zimno na dworze ,
i znowu jakaś trzecia myszka ,
posiłkiem kotka stać się może.
Operacja pod kryptonimem
'' Maska ''
wirus atakujący, nie wyjdzie i nie wejdzie ,
na szczelnym materiale maski się roztrzaska.
Mali, wściekli bojownicy pod przywództwem
Dziewiętnastego Covida ,
działań zaprzestańcie , każdy przemyt choroby przez maskę ,
będzie zatrzymany, się wyda.
Nie wiem, pada , czy nie pada ,
jeszcze kwitnące pelargonie bujają się na wietrze ,
coraz chłodniej, na zewnętrznym parapecie moje pelargonie ,
nie podlane , bo nie wietrzę.
Okna na noc nie otwieram,
jak jeszcze miesiąc temu o wieczorowej porze ,
moje pelargonie za szybami,
nie wychłodź ich za bardzo niska temperaturo na dworze.
Czerwień moich kwiatów,
walczy z postępującą jesieni szarością , zdobi podwórze ,
pelargonie na parapecie mieszkające , stoją w oknie zamkniętym,
po oroszonym mżawką jesienną zwisają murze.
Nic nie mówię , nie odzywam się ,
Wy bojownicy, odkrywcy, pisarze za Mnie krzyczycie , wołacie ,
Ja zrobiłem swoje , ludzkość źle to wykorzystała ,
ale zysk był, dzięki czumu nagrodę ufundowaną macie.
Dziś nowoczesność,
wiertarek, narzędzi rozbijających kamień pełne półki,
korzystaj nimi mądrze , ludzkości droga ,
by ''Historia lubi się powtarzać'', nikt nie recytował regułki.
Z ciepłej Brazylii
wpław przez Atlantyk dał dyla ,
tydzień w oceanie , różnych rzekach,
no i we Wrocławiu mamy krokodyla.
W mieście sensacja ,
półtora metra zielonego ciała ,
cała Polska zadziwiona ,
wizytą oniemiała.
Krokodyl, aligator,
gdyby wiedział co tu zgotujesz Mu losie ,
wybierając się w podróż,
ciepłej, amazońskiej wody zabrałby w termosie.
Panoszą się po lasach wrzosy barwą purpurową ,
wystroiły się na przywitanie październikowych dni,
dziś powrześniowa rocznica ,
tu bili się , nie pamiętasz tego Ty.
Dlaczego nie krzyczą
o tym dęby i jesiony,
może ogłuchły,
bo front przyszedł z tej strony.
Krzyki umilkły,
zamilkł głośny, armatni, czołgowy czas,
ucichły, stoją jako eksponaty,
przypominają Tamtych, ale jakże dzisiejszych Nas.
Żaden chyba by nie odmówił gdyby
nagle trzeba było pójść w bój,
w takich chwilach wszyscy tacy sami,
bo najważniejszy kraj Twój, no i mój.
Kolizja jakich wiele ,
w niej samochód pięciomiejscowy,
niby nic takiego, tyle , że wśród pasażerek ,
dwie rogate głowy.
Dla tej marki pięciu pasażerów z rasy ludzkiej,
przewidział producent w czasie drogi,
lecz jeden dowcipny kierowca ,
walnął przepisy w rogi.
Kierowcą prawidłowo człowiek,
a na miejscu pasażera ,
poznająca przepisy koza ,
uczy się i kapustę podżera.
Maurycy,
od małego trzymał się spódnicy.
Podrósł nie wiedzieć dlaczego,
spódniczki Go interesują , nic innego.
Maurycy, wchodzi w dwudziesty rok życia ,
interesują Go długie i te mini w których nogi bez zakrycia.
Wydoroślał, z Maurycego mężczyzna stuprocentowy,
ożenić się , taki pomysł przyszedł Mu do głowy.
Idzie do ślubu, obok w białej kiecce dama maszeruje ,
tak już Mu pozostało, przy spódnicy najlepiej się czuje.
Respiratorze dozgonny przyjacielu,
z tobą zasnęło,
poszło spać tak wielu.
Śpią tam wysoko w niebieskiej pościeli,
a ty respiratorze , tu na dole
z następnymi oddech musisz, chcesz dzielić.
Przyjaźń po ostatni dech, oczu zamknięcie ,
to twoja codzienność, ty nadal jesteś,
a po przyjaciołach podpiętych zostało tylko zdjęcie.
Czasem tej niechcianej przyjaźni inny los,
przyjaciół siły zwarte
i w Covida dziewiętnaście wspólny cios.
Pod koroną drzewa siedzę ,
prawie już nie ma jej,
pod koroną drzewa siedzę ,
co dzień liści mniej.
Cieniodajne zmienione w brąz,
jako dywan kolorowy gładzą buty,
cień już skończony,
nieistniejący, zepsuty.
Teraz trzeba czekać miesiącami
na nowe marcowe pączki,
by z nich liście zielone
wybudziły koronę ze śpiączki.
Idzie drogą spocony wędrowiec,
zgrzana jego główka ,
problemu nie ma z ochłodą żadnego,
bo przy drodze leży wyrzucona lodówka.
Idzie dalej, jest brudny,
jeść mu się chce ,
nie ma problemu,
wyrzucony każdy rodzaj ''AGD''.
Idzie dalej, spokój tylko mu przerywa ,
z samochodu szum opon prawie zużytych,
gdy te opony całkiem zużyte będą , kierowca tu przyjedzie wywali,
taki będzie w tej miejscowości powód jego wizyty.
Dziś środa ,
dzień po wtorku,
stoję niczym
korkociąg w korku.
Miał być ruch, przemieszczanie aut,
a w nich ciał,
miał być,
miał.
Tęsknota za domem
i obiadkiem,
pusty żołądek,
a tu jeszcze przed drogówką zaliczyłem wpadkę.
O, już numer mój,
dziesięć Konwaliowa ,
jestem w domu,
wreszcie spokojna głowa.
Duchy chodzą
po polskich lasach i zagajnikach,
''Nie Śmieć'' wiszą tabliczki,
każdy przestrzega , a nic z tego nie wynika.
Nie ja ,
nie Ty,
nie śmiecą prowadzone
z nami psy.
To kto, chyba duchy,
albo ludki z odległej galaktyki,
świadczą o tym setki worków,
nie chlubne to wyniki.
Marsjanie , albo inni
dalecy przybysze ,
to Wy, bo nikt z naszych
nie rzuca z tego co słyszę.
Drzewa pełne
od owoców się uginają ,
ptaki przed podróżą ,
może ostatnie koncerty dają.
Sierpień zmęczony
szykuje się do pożegnania ,
na lince schną koszule ,
dużo prania.
Ktoś goni ostatniego
w tym sezonie motyla ,
lato się kończy,
jeszcze chwila.
Wrzesień do drzwi puka ,
łapie za klamkę ,
kończą się letnie zabawy,
dzieci porzucą skakankę.
Co dalej, jesień
obuwiem już błoto wnosi,
na drzwiach ''Buty Wycierać''
trzeba ogłosić.
Znowu dziesięć miesięcy
czekania na powtórkę ,
w zimie też nie jest źle ,
śnieżno biało, dzieci mają górkę.
