Zamówienie na szczęście
złożyłem w dzień deszczowy,
radość zamówiona , szczęście prawie w domu,
przez drzwi przechodzi, gości do połowy.
Już weszło,
chyba bez zamiaru wyjazdu,
podziwia , sień, pokój,
smutki, zasiedziałyście się ,
szykujcie się do wyjazdu.
Gości lubię ,
ale tylko tych z zaproszeniem,
szczęście zostań, a wam smutki dziękuję ,
rozejdźmy się ze zrozumieniem.
Oprócz wyzdrowienia posiadam jeszcze coś cennego,
skarb bezcenny, osocze ,
mam go w sobie ,
do punktu krwiodawstwa z nim skoczę.
Poświecę pół godziny z życia ,
tylko trzydzieści minut dla ludzi z Covid,
w sumieniu muszę , dam bo mogę ,
by wieczorem, patrząc w lustro nie ogarniał mnie wstyd.
Szpadel i koparka ,
zabija , niszczy zielony świat,
przecież nie powinny krzywdzić swojej planety,
a być z nią jak siostra i brat.
Właściwie to ziemia ich matką ,
koparka , szpadel to córka albo syn,
matki przecież nie okaleczamy,
to dlaczego ze strony maszyn taki czyn.
Za wykopy, przekopy,
tunele , nasypy,
ziemio przepraszamy, że to robimy,
przecież nie chcemy twojej rychłej stypy.
W ostatnim czasie trawa zaczęła się zielenić,
jakby nadzieję miała , na jeszcze słoneczne dni,
na nadziei, marzeniach się skończyło,
bo przyszedłeś zimny Ty.
Grunt jest jakby twardszy, zamarzły kałuże ,
na trawie marzącej o cieple krople zastygły,
przyglądają się temu drzewa , które bezlistne ,
są bardziej ponure , bo zobaczyły, że zbrzydły.
W południe odpuszczasz, wtedy krople ściekają
z trawy, która wygląda jak oczy płaczące ,
woda ścieknie , wieczorem znów chwycisz, zmrozisz,
będziesz silny, wróży, mówi o tym jaskrawe słońce.
Ciemne punkty, tak było do tej pory,
teraz nieważne Weto
i sto lat temu zabory.
Kto w U.S.A. został prezydentem,
mało istotne ,
czy były prawidłowe , czy z przekrętem.
Dusi się fiat mały z Italii rodem,
powietrze nie daje mu oddychać, mapa w pogodzie straszy,
jaśniejszymi punktami, w atmosferze smrodem.
Nawet maszyna nie daje rady, za mało, tego jednego pierwiastka ,
co mają powiedzieć ludzie , przecież z Marsa tlenu nie przywieziemy,
nie spadnie też z baniakiem do oddychania gwiazdka.
Każdy stworzony bez domu dla bezdomności,
bezdomność to naturalne zachowanie człowieka ,
brak adresu, brak domu,
w nastawieniach fabrycznych dach na nikogo nie czeka.
Człowiek pierwszy, bezdomny,
pod gołym niebem stworzony,
bez cegieł, dachówki
w świat ze słońcem, księżycem wpuszczony.
Tysiąclecia mijają ,
teraz inne odmienne czasy,
czy człowiek od deszczu nasiąka, że potrzebny dach, dom
dla dwudziestopierwszowiecznej ludzkiej rasy.
Duża wiejska osada , przez przypadek niezamierzony pali gumę ,
ta położona od wieków w tym samym miejscu wieś,
wciąż gotowa , prężna , jak chłopak młody z ręką na gazie ,
który chętny rozpędu pali ''sześćsetką'' , bo też chce mieć.
Chłopak chce szybkiego startu, poklasku, serca koleżanki,
a wieś gminna której to robi, pośród drzew w lipowej alejce
rozwinięta na tyle , dłońmi, umysłami mieszkańców,
by dać jej zasłużone , wypracowane prawa miejskie.
Chleb jest do jedzenia , to przecież proste ,
a rogal to już proste nie jest, to zakrzywiony rodzaj chlebiątka ,
stworzony dla głodnych, dla smaku, taka po Marcinie ,
który z poznaniakami zaprzyjaźniony pamiątka.
Dziś dzień bardzo świąteczny,
dziś jedenastego, prawie połowa listopada ,
piekarze, cukiernicy, zaginajcie ciasto w kształt księżyca ,
Marcin tak każe i tradycja mówi, że wypada.
Mówią , ze przez wirusa odchodzą na zawsze ,
a są tylko parę kilometrów od domu w niebie ,
może kiedyś odwiedzą ziemię ,
przelatując z deszczem meteorytów obok Ciebie.
Tam, pomad atmosferą ,
Ich żywot bez bólu, stresu, spokojny,
ale żeby tam trafić, musieli wziąć udział w walce ,
z Covidem, zakosztować nierównej wojny.
Dziś urodziny tego miejsca
na globie ,
przez długi czas nie istniało,
byliśmy w żałobie.
Spowodowała to siła , moc
naszej wiary,
koniec z żałobą ,
do odświętnych ubrań, idziemy do miary.
Przestaliśmy chodzić
w ruskim, czy niemieckim uniformie ,
teraz wszystko polskie ,
Polska w formie.
Wiek temu zaszczyt spłynął
na Nas z nieba ,
odrodzenie ,
tego Nam brakowało, nie chleba.
Nie ma człowieka , który by nie był otoczony,
nie miałby tej armii wokół siebie ,
żołnierze Ci mali, niewidoczni, a potrafią zabić,
sprawić, że skończysz nieżywy, a potem w niebie.
Różnica wagi olbrzymia , twoja masa kilkadziesiąt kilogramów,
u każdego z przeciwników mniej niż gram,
wagowo, wzrostowo, powinieneś wygrać, lecz nie w tej walce ,
bo na przeciw stoją miliony malutkich, a Ty jesteś sam.
Z twojej strony barykady, inteligencja ,
coraz szybsze poszukiwanie broni w zastrzyku,
za barykadą armia tylko pod mikroskopem widoczna ,
czai się podstępnie w bojowym, gotowym do walki szyku.
Powstała nowa instytucja ,
Tlen-medyk-bank,
tam się nie liczy żadna waluta ,
dolar, złotówka , ani frank.
Bank, bez ochroniarza ,
krat, sejfu, liczącej kasjerki,
złodzieje na zawartość banku obojętni,
bo to zwyczajny z tlenem zbiornik wielki.
Bank, jak to bank,
istniał, istnieć będzie , taka jego polityka ,
pod warunkiem, że schwytają Covida ,
który w nadmierną ilość klientów banku wnika.
Listopad kupił sobie szlifierkę ,
którą powietrze przegładził kamieniem,
naostrzone powietrze ostre ,
co za skutkowało nagłym oziębieniem.
Temperatura przyjemna
we wczesnolistopadowej porze ,
teraz z ostrą krawędzią ,
przymrozkiem na dachach objawić się może.
Miesiąc przedostatni, fachowcem,
w pogodzie chętnie majstruje ,
kto Jego zdolności nie zna ,
to na zmarzniętym nosie , niedługo je poczuje.
Studwulatka ulicą krzyczy,
w szpitalach pręży muskuły,
która studwulatka , studwulatek,
ma tyle energii, no która , no który.
Urodzona ponownie , sto dwa lata temu,
po studwudziestotrzyletnim porodzie ,
wciąż energiczna , żywa , słowo, kraj, Polska ,
na tych i następnych urodzinach na pewno będzie w modzie.
Ciała spragnione zdrowia sobie leżą ,
to pierwsze pod jedynką boli głowa ,
w dwójce bardziej nerwowo,
bo panuje ból, rwa kulszowa.
W trójce ktoś próbuje posadzić pacjenta ,
który ma chore kolana ,
czwórka , dziś zasłynęła ,
krew i zupa rozlana.
Podobnie w piątce
też ciała przecieki,
jakieś krwawienie ,
nie pomogły podawane leki.
Szóstka , ostoją szczęśliwości,
na tym oddziale złych min,
bo jedna myśl, ''idę do domu'',
rządzi w tygodniu tym.
Zepsuty człowiek,
winna metryka , może wiek,
Coś się popsuło, nierówno rytm serca gra ,
pytanie , dlaczego Mi, dlaczego Ja.
Zatrzymane prawidłowe parametry,
niegojące rany, bandaża metry.
Problem jest, powstał znikąd,
gdzie to doprowadzi, od zdrowia , dokąd.
Urodziłem się , miałem, mogłem mieć, różne wybory,
niechcący, nieświadomie wybrałem, i jestem chory.
Nie ubierajcie zmarłych
w szare , smutne garsonki i czarne garnitury,
w trumnie ciasno, trudno się przebrać,
ciuch musi być, lekki, zwiewny, z kieszenią na ''z dobrem'' faktury.
Niebo, bliżej słońca , cieplej,
tam wszyscy w komforcie , nieprzegrzani, ani nie spoceni,
to po co Im odświętne uniformy,
moda do trumienna niech się zmieni.
Zapałki, knot, wosk, reakcja z tlenem,
trochę światła dała ,
tradycja praludzka ,
wciąż modna , przetrwała.
Koło i ogień,
wynalazki wszechczasów,
płomień był pierwszy, ważniejszy,
inaczej nie wyszlibyśmy z dżungli, gęstwiny lasów.
Dziś ogień na świecy, to podziękowanie pierwszym
za rozruszanie ludzkiej cywilizacji,
bez usidlenia płomienia ,
osady, wioski, miasta nie miałyby racji.
