Umarł mąż,
jest wdowa ,
zmarła żona ,
nie istnieje miłości męża druga połowa.
Zmarł ojciec,
jest półsierota ,
do całkowitego osierocenia ,
otwarte wrota.
Zmarło dziecko,
ojciec bez przyszłości,
matka choć urodziła ,
nie zna uśmiechu dziecka , dziecięcej miłości.
Zmarła siostra ,
bracia smutni, pozostałe siostry,
zmarł brat,
siostry w smutku, bracia też w smutnych twarzach wyrośli.
Nie czułam już
czterdziestego bata ,
wydawało Mi, że biorę
na siebie zło całego świata.
Ja tu, ręce mam splątane ,
jak jakieś zwierzę ,
a On tam coraz śmielszy
zamach bierze.
Czy ludzie , są lepsi i gorsi,
poddani i właściciele ,
bat w jego ręce , na mych plecach
niezasłużonych śladów wiele.
Dlaczego to tak jest, zły, ważny,
posiada na Mnie akt notarialny,
dlaczego zło się rozpanoszyło,
przecież natura stworzyła świat normalny.
Teraz już inaczej jestem
podłączony do systemu,
ja mózgiem, właścicielem świata ,
dlaczego, czemu.
Umarłem, jestem wykasowany
z naziemnej Historii,
teraz tworzę glebę ,
koniec, tyle tej teorii.
A w praktyce w dobie
nowoczesności, koparek i cyfryzacji,
mogę glebę tworzyć dla Innych,
po odbyciu ekshumacyjnych wakacji.
Można ją malować
i nie trzeba , tęcza ,
natura sama to robi
Nas wyręcza.
Zapewne już niejeden z gatunków,
na tej ziemi przodek,
przy łukowej nabrał ochoty na zapoznanie ,
a może nawet do godów, chociażby małych godek.
Dziś to święto do Grobkowic
zjechało trzech synów i pięć córek,
chłopacy zrzucili się na świecący wkład,
a Helenka z Kasią na ten plastikowy na zniczu kapturek.
W tym roku
w gestii najmłodszych trojaczek,
było do szkła dołożenie ,
tu zawsze tak jest, nie inaczej.
Przyjechała ósemka dzieci,
na grobie jeden znicz,
bo rodzice Im wpoili,
szanuj przyrodę , z planetą się licz.
Czymże są drzewa
na tym kościelnym terenie ,
to przyszli My i nasi bliscy,
po Nas wspomnienie.
Wyrosło jedno przy bramie ,
tam w rogu dąb okazały,
to nasza rodzina ,
a niby byli twardzi jak ze skały.
Nie ma kiedyś żyjących
panien, ani kawalerów,
są za to, bujne morwy,
kilka szpalerów.
Kwitnie, tonie w zieleni
plac zwany cmentarzem,
co z Nas wyrośnie ,
czas po latach pokaże.
Nie ma prądu, brak napięcia w sieci,
sytuacja bez wyjścia , problem,
rozwiązanie proste , tak leci.
Wystarczy jedno pociągnięcie sznura ,
w zbiorniku litr benzyny
i mała z katalizatorem rura.
I już pracują Volty dla Nas,
możesz uruchomić centralne
to zwykłe i to na gaz.
Ptaki odlatujące w chaosie ,
co ty z nimi zrobiłeś
dwudziestopierwszowieczny losie.
Lecą pod dziobami mają nie te równoleżniki,
co powodem tego chaosu,
to z komórek fale mylą skrzydlatym kierunki, lotu wyniki.
Gdzieś nad Grenlandią bociany, nie nad tym południkiem,
to z radaru dla F-16,
za silne nadawanie jest powodem, wynikiem.
Jak dalej pójdziemy w szpony cyfryzacji,
to w domu styczniowym, przez zaśnieżone okno,
oglądać będziemy afrykańskie papugi przy słoninkowej kolacji.
Pogoda śpiewa roślinom kołysankę ,
spijcie jesienią , śpijcie ,
tylko przed snem zdejmijcie zieloną piżamkę.
Niech wam śnią się płatki lata ,
wy już bez liści w ciszy pochrapujecie ,
bo odleciała głośna brać skrzydlata.
Sen wasz coraz silniejszy, już w mroźnej ciszy,
choć pękacie, nie pękacie ,
w marcu znowu pobudka i szelest liści świat usłyszy.
Pies na emeryturze ,
za duże podwórze.
Zostało tylko Hał, Hał, Hał,
dziś już nie wiadomo czy złodziej szansę będzie miał.
Sierść stara ,
do miski, nie tak zara.
Piętnasty rok życia ,
taka to psia emerytura, nie do ukrycia.
Jest okrągła wspólna kula , na niej gatunków wiele ,
ta okrągła z gazów i krzemu, całym Mendelejewem,
więc czemu za pieniądze wspólny gaz, a krzem i inne ,
''oddam za darmo, może być na podniesienie terenu'', nie wiem.
Klatka po klatce, klatka po klatce,
pokazać chce,
to że,
dzieje się.
Klatka po klatce, klatka po klatce,
taśmy filmowej ruch,
to ona przyjęła i pokazuje
Ciebie zawsze i to, że w tobie duch.
Klatka po klatce, klatka po klatce,
długa rzecz bezbarwna, bez niczego na sobie,
ręką reżysera,
opowie.
Na środku zastawionego pękł talerz,
zupa rozlana po całego stołu krainie,
My siedzimy na szczycie, myślimy, że daleko, bezpiecznie,
ale poparzenie gorącą zupą tu też Nas nie ominie.
Biesiadnicy, goście jedzący
z jednego, z każdego z tej zastawy,
posilajcie się ostrożnie,
by do następnego pęknięcia nie doszło i do rozlania całej strawy.
Babie lato,
chłopu zimę ,
dlaczego, ciężko znaleźć
tu przyczynę.
Córce wiosnę ,
dla syna jesień,
białe, długie wizytuje wszędzie,
choć skończony wrzesień.
Człowiek zabija pistoletem,
zwierzę zabija głową w której zęby ostre ,
słońce zabija promieniami,
kierując je w Tego pierwszego brata i siostrę.
