W następnym roku umiera front,
umiera też siła frontowa,
takie życzenia noworoczne
składa nasze serce i nasza głowa.
Nie ma już obrazków
w internecie, w telewizji, w prasie,
co złego robią w Kijowie,
ile grobów odkrywa się w Donbasie.
Koniec umierających, przez chcących
żyć, rządzić w nieswoim kraju,
okupant podpisuje kapitulację,
już tradycyjnie, najpóźniej w maju.
Przy drodze stoi pomyłnica,
raz czerwone, raz zielone,
taka stać, jechać granica.
Tych za kółkiem w błąd wprowadza,
stoi przy krzyżówkach,
haka przez nią ma na nas policjant władza.
Przydrożna błyskotko szybko zmieniająca kolor i stan,
hamować, czy dodać gazu,
świerczko myląca powiedz nam.
My się spieszymy na wigilię do domu,
masz niepewne zielone, czerwone,
po co cię tak ubrali niepotrzebne to nikomu.
Bóg przyjedzie na zielonych blachach,
trwają przygotowania do ślubu z choinką,
dziś dla Ziemi nie ma ekouciech,
powitamy małego ze zdyszaną w smogu minką.
Dzisiejsze buty, nowe ubrania,
bo jakżeby inaczej,
potrzeba przyjąć w żarówek milionie,
a On przyjedzie elektrykiem i zapłacze.
Jestem, oddycham,
patrzę w przyszłość i was nie widzę,
''czyńcie sobie poddaną''
za te słowa się wstydzę.
Tego nie rusz, tego nie jedz,
bo to na święta,
a tu widok, zapach kusi,
taka nieodparta zachęta.
Słyszysz, smak dwunastu,
dwudziestego czwartego,
a twój brzuch dzisiaj głodny,
zastanawiasz się dlaczego tak jest, dlaczego.
Żono, mamo, babciu, dziś produkcja, zakupy,
potem schowane, gdzieś na końcu świata,
kuchareczki, niespodzianka będzie,
na stole w kuchni, przeterminowana data.
Dwie jedynki,
jedna za drugą w szeregu,
rocznica, Polska wskrzeszona,
gotowa do dalszego biegu.
Czas, dzień, miesiąc
data, jak data,
przeleciało już sto
i cztery długie lata.
Choć dziś jeden z tej niegdyś
niechlubnej trójki wznawia boje,
dwaj pozostali spokojni, nie rozszarpią,
nie działają wspólnie, jak wtedy we troje.
I było fajnie, i był stół, i przy stole ludzie,
słońcem wpadającym przez okno ręce grzali,
było, nie ma, umarło,
czasy dawne, gdzieś w oddali.
Czasem zabłąkana mucha,
też przeszkadzała w rozmowie,
to wszystko tak odległe,
nikt przy stole już się nie wypowie.
Była mama, był tata
i dziatek ruchliwych kilka,
dziś nieobecni, odległość lat,
a wydawałoby się, że przebiegła tylko chwilka.
Pozamykane, zamknięte oczy,
rumieńców na twarzy już żaden nie posiada,
koniec rodziny, wpuszczeni do nieba,
tam dzisiaj najpewniej trwa biesiada.
Już godzinę siedzę
w tym pociągu,
bo gdzieś tam ktoś zegar cofa,
we Warszawie i w Elblągu.
Koła wagonu do szyn
przymocowane jakby spawem,
ucieka, czas którego nie ma,
czy to zgodne z logiką, z prawem.
Kryzys w prądzie,
energetyczny krach,
wyłączyli nawet słońce.
Oszczędności, coraz mniej zużycia,
ciemno w nocy, szaro w dzień,
nie widzimy prawdziwego życia.
Nawet z tej na niebie żółtej kuli
kabel wyciągnięty, zimno,
kurczak do kurczaka pod wygaszoną się tuli.
Ludzie z latarką w południe pracują,
potrwa to jeszcze lat kilka,
elektrownie ''eko'' powoli budują.
Tu przychodzą
i wychodzą gości buty,
tu ciągle w pracy
klamka i zamek kuty.
Tu magnesem ciągnącym potrzeba dzielenia się
przeżyciami z całego tygodnia,
tu nie ma uczuć mniej ważnych,
tu radość, smutek, miłość dzielona co dnia.
To miasto Chełmno, to kwadratów, prostokątów,
od zawsze to ostoja,
tu wyjątkiem bez kantów
ta ulubiona Wieża Ciśnień, knajpa moja, twoja.
Tu upadek miasta
i nawet trzęsienie ziemi
nie skruszy tej okrągłej opoki,
nie zmiecie z gastronomicznej przestrzeni.
Kiedyś spodnie cerowano,
teraz robi się dziury,
taka nowa moda,
może przeszła na rury.
Otwór, oczko,
na dnie pęknięcie,
to dziś na świecie,
najmodniejsze zdjęcie.
Były całe rury,
teraz z nich uciekają gazy,
kiedyś modne były całe spodnie,
czy te dziury dla gazów, bez obrazy.
Nie chcę stąd wyjeżdżać,
ale fakty mnie zmuszają,
w tym roku ciemne miasta,
a prąd dedykowany tylko tramwajom.
Przed przystankiem na ulicy upadłem,
bo dziura była w jezdni,
teraz tramwajem nocą przemierzam ciemne ulice,
w okno nie patrzę bo ''nic'' i widoków też nie podziwiają przyjezdni.
Gdzieś tam umarła elektrownia
głodem bezwęglowym morzona,
ale tramwaje tu jeszcze jeżdżą, osoba ciekawska,
która chce to zobaczyć w latarkę musi być wyposażona.
Na dziś nie mam orientacji
na temat pracy tego krematorium,
a przecież do tej pory w ekologii,
Europa stała na podium.
Piece były zatrzymane,
turbiny wiatrowe prężne,
a teraz skarbem węgiel,
po co były te wysiłki klimatyczne, siermiężne.
Od lat krzyki, wiece, spotkania,
kierunki ''eko'' w szkole,
nic z tego nie wyszło, bo jedna nierozsądna armia,
zaczęła strzelać niszczycielskie gole.
Koń, wóz,
piach,
chłop zrzucił,
mach, mach, mach.
Na wozie zamiecione,
pusto,
gdzie teraz poprowadzisz,
teraz konia, uzdo.
Cały dzień lejce w ręce,
udana dniówka, robota,
byleby tylko w poprzek jezdni
nie pokazał się widok czarnego kota.
Sparaliżowany starszy
Pan,
obalił się, przewrócił,
potłukł się jak dzban.
Leżą na ziemi
okruchy,
upadając zatrzeszczały,
a przechodzień przypadkowy na to głuchy.
Stare oczy patrzą, uszy słyszą,
plecy asfalt czują,
przechodniu głuchy, niewidomy,
te okruchy twej pomocy nie skosztują.
Jestem na pogrzebie rzeki,
rzeka pokazała dno,
przyzwyczaja do widoku piachu,
bo przy pochówku tylko to.
Piach, piasek,
woda rwąca pogrzebana,
nieżywa rzeko,
straciłaś źródlanego pana.
Źródło duszą
małych strumyków i dużej rzeki,
podziemny początek wysechł,
wskrzeszą go jakieś leki.
Moskiewskie zapędy
chcą nas mieć pod tronem,
lecz krwawe, obronne działania,
jeszcze zakończone.
Napięta ruska cięciwa,
do strzału niecelnego gotowa,
chce trafić, nie trafi,
bo w tej wojnie bystrzejsza druga połowa.
Wolność jest, będzie,
jest w naszych sercach,
będzie, choćby rok następny,
strzały wysyłał ruski morderca.
Zatrzymane, zakończone
za kombajnem, prasą tumany,
tu, tam już szaro,
miejscami rzepak nawet posiany.
Umarły, poświęciły się zboża,
by głodne Kijewo Królewskie żyło,
a to co najdorodniejsze powędrowało w siewnik
by pola rzepaków zielenią przegoniło.
Dożynki, jakieś rośliny, kwiaty, wieńce,
wspomnieniem lokalnej uprawy,
sobota, już po najcięższej robocie, dziś święto,
tu plonami obdzielił Bóg łaskawy.
Pusto w brzuchu,
pusto w brzuchu,
kiszki marsza grają,
uderzają pałeczkami w coraz większym ruchu.
Jedzenie, jedzonko,
jedzonusio,
dałabyś dziecku,
dałabyś, gdyby urosło mamusiu.
Nie urosło,
nie nabrało w siebie wody,
bo skończona moda deszczu,
teraz priorytetem upały dla przyrody.
Wypłynęła mokra sprawa, a z nią ciała martwych ryb,
tu potrzeba radaru i podwodnego podsłuchu,
by wiedzieć co ryba zjadła,
co niedobrego miała w brzuchu.
W wodzie i nad brzegiem
tyle krzywdy, tyle zła,
no i bez zajęcia, bezrobotna,
przystań, żyłka, wędka ma.
Drabiniastego koła
toczą się ociężale, powoli,
bo pełen snopów
z polskiej, żyznej roli.
Już w stodole,
to co z wozu leży,
czeka na bitwę,
z cepem się mierzy.
Po potyczce, cep myśli, że wygrał,
bo tam słoma, a tu ziarna,
nie, bo zboże chlebem i w polu wschodem,
cepa radość przedwczesna, taktyka marna.
Europejskie słońce wykonało zamach na niewinną rzekę,
temperaturę w Polsce, w Niemczech podnosząc,
narzędziem żołnierze posłuszni, termometry,
które z rozkazu gorącego popękały, rtęcią życie kosząc.
Lata nad suchą Polską
orzeł, patron ptak,
tu, tam upuści łzę, mającą podlać,
a i tak, skała, nawet octu brak.
Mleko zaraz będzie
białym złotem, rarytasem,
dzieci, kotki, kawy, spragnione,
nad Wisłą trudno żyć z pustynnym czasem.
Słodkie momenty przeminęły
wraz z brakiem cukru i niższych temperatur reglamentacją,
teraz półki bezrobotne odpoczywają,
a cały kraj karmi się utuczoną inflacją.
Wał przejechał Polskę,
leży przybita,
podniesie się, podniesie,
bo pracowita.
Twarda stal owala
gładziła polskie dłonie,
już odjechał,
do góry podniosły się narodu skronie.
Oczy patrzą w przód,
wzrok w dwudziesty drugi wiek wbity,
nie pokonają nas,
Narodowego Banku drukowane kwity.
Bory były,
bory ścieli,
teraz nie ma gdzie ułożyć
z trawy wygodnej pościeli.
Cień zabytkiem
w głowach archeologów,
wszędzie patelnia,
ludzkości zostały tylko modlitwy, do wszystkich Bogów.
Zaraz słońcem ziemianie wytopieni,
bez tłuszczu ani grama,
pobudka, przed nami pięćdziesiątka na skali,
niebezpieczna brama.
Używany rozum
w używanej wsi,
używane jabłko,
smacznego, używanemu mówi mi.
Tęsknią używane kwiaty
i używane drzewa,
za używaną wodą
z używanego nieba.
Używane lato,
dzieli się sierpniem używanym,
wakacje używane,
z tą, z tym, używaną, używanym.
Mech to ma pech,
mech, może nie uroczy,
roślina mała, zielona
ku górze podnosi oczy.
Nie ma możliwości a daleka
pokazać się w krajobrazie
tak jak to robią wierzby,
eksponując bazie.
Mały,
niepozorny,
na ludzką stopę,
wciąż odporny.
Człowiekowi,
dostarcza przyjemności,
gdy zmęczone ciało leżąc,
na nim gości.
Nieduży twór,
barwa seledynowa,
przy upadku, niejedna,
uratowana głowa.
W rękach dla zachrypniętych
nabita broń,
u tych co na celowniku,
nadstawiona skroń.
Upadek spokojnego,
demokratycznego świata,
dziś spusty z palcem przytulonym,
w drzwiach tragedia na lata.
Trzy czwarte wieku.
mgła, przejmująca cisza,
nadszedł, po cichu hałas,
włączył go ''Misza''.
Chciałem kupić miasto,
ale mi nie sprzedali,
chciałem nabyć rzekę,
ale wody do niej wlali.
Chciałem mieć miasto,
ale się bronili,
chciałem mieć kraj nie swój,
ale życia broniąc nie szczędzili.
Chciałem kontynent,
nawet dwa kontynenty,
oddali całą krew,
nie powiódł się mój plan przeklęty.
Kuzyn pchnął kuzynkę,
ta wpadła w przepaść,
dokonał takiego czynu,
by zyskać ''czegoś, niczego'' garść.
Kuzynka martwa leży,
kuzyn bogatszy,
zyskał ''nic'' i nadal się bogaci,
na nic nie patrzy.
Samochód został, tak jak stał,
gdzie są ludzie,
odparowali, byli zapatrzeni w siebie,
trwali w złudzie.
Kompletne auto,
wsiadać, gotowe do drogi,
brak kierowcy, pasażerów,
by pojechało potrzebni, takie wymogi.
Już złom długo stoi,
czerpie wodę z powietrza,
właściciele nie zmartwychwstali,
a kupa już byleczego przyrodę zbezczeszcza.
Spożywa sarna
w jęczmiennej bieli,
zjada kłoski,
bo jeszcze nie ścieli.
Śniadanie smakiem
zboża rozpoczyna,
trwa jej spokojna biesiada,
bez strachu, gdzie przyczyna.
Bojaźń
WYGENOWANA,
nie przeszkadza głośny pies
i ciągnik tamtego pana.
Wylazł węgiel na powierzchnię,
mówi,
za ciemnością tęsknię.
Jedna tona zakrzyczała,
wchodzę w ciemny piec,
bo temperatura na dworze za mała.
Już cały wagon rozpowszechnia podobne treści,
wyleźliśmy, jesteśmy,
palimy się do roboty na powierzchni.
Deszcz spada na ziemię,
zakrywa ciężkimi kroplami ziemi tajemnice,
przygniata suchych,
już przemoczonym podaje łzawą prawicę.
Ktoś idzie patrzy w górę,
smutne jego spojrzenie,
był jakby zrelaksowany,
a tu nagle mokre upokorzenie.
Nie potrzeba z nieba wielu łez,
wystarczy takie małe, na grzbiet ugoszczenie,
po chwili człowiek cały w gościach,
są przyleciały, przyleciało takie z nieba mokre namaszczenie.
,
Biegniemy, a wiosna przemija obok,
zapomogi, raty, dotacje,
biegniemy, zieleń przeminie,
wiosna wyjedzie na wakacje.
Pęd coraz większy,
kroki za krokami coraz szybsze,
trawa z kwiatami spakuje walizki,
a nas pędzących do zaschniętych, pragnących czerwiec przyprze.
Kule przeszywają nasze piersi,
ale to nie jest najgorsze,
a to, że w największym kraju świata
nienawiść mnoży się jak drożdże.
Jedna nienawiść, jeden guzik
i wielki grzyb dla zachodu na horyzoncie,
by takich wschodnich grzybów nie było,
tu my dziewczyny i chłopcy giniemy na froncie.
Oddajemy wodę, jedzenie, prąd, krew,
darujemy bijące serca i młode na świat życie,
prezentujemy wszystko, oprócz naszej ziemi,
my do końca, przy ich tu nieproszonej wizycie.
Prawa ręka, lewa ręka,
śruba i nakrętka.
W prawą stronę trzyma gwint,
w lewą stronę nietrzymane ku ziemi robią sprint.
Prawa ręka trzyma klucz,
instrukcja w lewej, jedna i druga, ucz się, ucz.
W fabryce ruch w prawo i złożona rzecz,
na złomie w lewo, gdy przedmiot idzie precz.
Do tego wszystkiego potrzebne pracowite ręce,
koniec, więcej nie piszę, bo obroty pomylę, coś pokręcę.
Uwiodłem pracę,
praca uwiodła mnie,
pracowałem, pracowałem,
emerytura powiedziała, dość, nie.
Mięśnie jeszcze chętne,
czoło dumne,
praco byłaś,
teraz nudnie.
Ktoś teraz
robi to samo,
wychowałaś dobrego pracownika,
któraś mamo.
Marnujemy, chyba jeszcze za tanie,
wreszcie cisza zakupowa,
już nic nie pozyskasz, nie kupisz,
nagotowałaś, nagotowałeś za dużo,
a jutro, pojutrze, większość Ty i Ty,
w śmietniku ''przejedzonym'' porzucisz.
W zeszłym roku zjadłam złotówkę,
w obecnym złotówkę i jedenaście groszy,
za rok nie zjem nic,
bo pieniądz całkowicie się rozproszy.
Myślę o, kupuję samochodowe OC
i chciałbym powiedzieć że,
składam o trzeźwości deklarację,
w zamian od ubezpieczeniówki dostanę malutką dotację.
To może być jedna złotówka,
byleby tylko trzeźwa jeździła główka,
od alkoholu stroniło gardełko,
firmo ubezpieczeniowa daj taką ulgę, bądź pierwszą perełką.
Wiemy my ludzie całkowicie oddani sprawie,
fotowoltaiko, pompo ciepła i wy wiatraki,
istnieć musicie, bo inaczej po naszej tu na ziemi zabawie.
Dwie pierwsze przy okazji obniżacie za wysoką temperaturę,
spowalniacie śmierć koralowców,
przedłużacie czas wyznaczony na lodową górę.
Trzecie obrotne robicie coś z niczego,
w dzień górujecie nad okolicą,
w nocy oddajecie prąd, z gniazdka tego, tego i tego.
Pługi do odpiaszczania
wyjechały na ulice,
na podwórkach pracują łopaty,
a i tak coraz głębiej pod piachem, podwórka, szlaki, domy, kamienice.
Ziemianie, odzwyczajcie się od deszczu,
z nieba spadającej wody,
kto chce przetrwać,
musi być jak wielbłąd, dostosować się do wielbłądziej mody.
Krew,
dużo krwi,
dlaczego,
powiedzcie mi.
Krew,
krew zatrzymana w żyłach,
już kopią,
mogiła, mogiła, mogiła.
Matka natura wraz ze swym żołnierzem wiatrem
odbiera ziemię Rosji w wersji pyłowej,
generałowie, cywile, przyroda zrobi swą robotę,
a wy w Ekologię włóżcie głowę.
Wydajcie rozkaz, sucho, sucho, gleba lotna,
zamknijcie, uszczelniajcie, okna, drzwi,
pociski z rosyjskiego kwarcu
już pukają w polskie domy, krzyczą ''Przyszli my''.
Trzeba przywieść inną,
Europa mówi, niedobra
ruska gazowa oferta i tania ropa,
ale czym zatankować zbiornikowce,
w bakach suche nie wypłyną, a wiatr modny, niemodny,
wieloryby też wybite, nie nadadzą w uprzęży, statkom marzących kopa.
Bezdomny dom, ukraińska cisza,
a jednocześnie hałas wielki,
to te w sobie z benzyną,
zakłócają ciszę butelki.
Bezdomny dom, bo rodzina w walce,
rodzice z karabinem, a dzieciaki w metrze,
wszyscy czasami wracają do bezdomnego domu,
gdy tylko opadnie kurz, wyczyści się powietrze.
Niepotrzebna pralka,
zawód hydraulik pozbawiony sensu,
niepotrzebny mop,
już na zawsze trwać będzie plama koło kredensu.
Nie potrzebna rura,
brak zapotrzebowania na wodomierze,
popytajcie babć, dziadków, kiedyś dawno, dawno,
w ziemi była woda, powstawały ciśnień wieże.
Zrzuciłeś bombę,
na człowieka,
zrzuciłeś bombę,
tego obywatela, tu już nic nie czeka.
Zrzuciłeś śmierć,
w pancernej stali,
zrzuciłeś śmierć,
zadałeś, twojej to nie zniszczy, nie oddali.
Zrzuciłeś na Nich,
że sami sobie winni,
zrzuciłeś na Nich,
że niby neofaszyści, czy jacyś inni.
Zrzuciłeś maskę,
powód to do strachów,
zrzuciłeś maskę,
teraz brak jej, pozbawia ludzi istnień, domy dachów.
Zrzuciłeś Państwo,
teraz Ono bez niczego,
zrzuciłeś Państwo,
tego rodacy nie wybaczają, istnieją uczciwe wybory kolego.
Słońce stąpa po schodkach na dół,
krew w żyłach prawie już parkuje,
młodość zablokowana,
życie już po STOPIE, żołnierz nic nie czuje.
Leży młoda, umarła twarz
z walką i pragnieniem w oczach,
tu już pozostanie,
a tam gdzieś dziewczyna w białych warkoczach.
Trzeba było,
po to mundur się nosi,
dług ojczyźnie oddany,
trzeba było, Ona potrzebuje, prosi.
Jedne oczy zamknięte,
drugie łzami przepełnione,
gdyby nie ten zaszczyt, obowiązek,
pojąłby żołnierz dziewczynę za żonę.
Czerwone cegły,
parlament króla,
czerwone cegły,
dekret hula.
Czerwone mury,
rządzi dres,
czerwone mury,
bliski kres.
Jestem córką generała,
będę dzisiaj tu płakała.
Sama nie załatwię swojej sprawy,
wstaw się za mną z Cerkwi Ty łaskawy.
Dziś trzeba mieć kule i karabin wyborowy,
ale może nie koniecznie, pokój niech przyjdzie Nam, Im do głowy.
Jedna udręka, druga udręka, wszystkich udręka,
przez naciśnięcie spustu, bo nie wytrzymała generalska ręka.
Te nogi niech
nie przejdą,
po zakrwawionej,
zaplamionej krwią ziemią.
Do Unii Ich,
Oni wszak w Europie,
do wspólnoty,
a nie, że jeden drugiego kopie.
Do paktu i wspólnie bronić
przed złym ''Eko'' planety,
do NATO Ich,
a wojnie powiedzieć ''Niestety''.
Zamiast krzyczeć,
Ten z Moskwy ''Zły'',
zaprosić Go do NATO
i mówić ''Równi, wspólni My''.
Krzyczy Luty przebudzony,
daruję, odsłaniam więcej stopni,
pragnę ogrzewać zziębniętych miliony.
Chcę pokazać trawę, w parku pąki,
podnieść biały śnieg,
niech nastąpi koniec spacerujących rozłąki.
Namoczona ławka też ma coś do powiedzenia,
chce szybko wyschnąć,
namówić dwoje kochanków do jej odwiedzenia.
Można powiedzieć w całości grono do zakochania,
Robercie, Anno, od dziś wasze uczucie jeszcze silniejsze
i żadne z Was tu nie ma nic do gadania.
Umarła kobieta, zmarł mężczyzna,
w jednym grobie dzielą łoże,
już nie naziemscy, a Ich miłość,
na Ziemi jest wciąż i dużo może.
Tej pary miłość
to córka, bliźniaczki, syn,
oboje już nieobecni, lecz Ich miłość jest, żyje,
objawia sią potomstwem tym.
Pan ''P'' bawi się karabinem,
czy do wystrzału dojdzie,
czy robota kulę ominie.
Europo rób wszystko by niedoszło do naciśnięcia spustu,
bądź zjednoczona,
czy to się podoba, czy nie wszystkim przypada do gustu.
Widzę Cię,
wilki przeleciały,
zabrane twe mięso,
zgubione sandały.
Ktoś, kiedyś mówił,
że w gardło trzeba wsadzić rękę,
zrobiłaś to,
a i tak reszta szarpała twoją sukienkę.
Kanadyjczyk był u lekarza, usłyszał proszę nabrać powietrza,
potem głęboki wydech, wdech,
powietrze którym oddychał Kanadyjczyk,
jest już w Polsce po dniach trzech.
Lekarz z NFZ do pacjenta, głęboko oddychać,
teraz proszę powiedzieć jak Pan się czuje,
teraz jako tako, choć wujek z Kanady na prywatną wizytę pieniędzy nie przysyła,
to powietrzem czystym, owszem poczęstuje.
Sto tysięcy, sto tysięcy
wyrwanych, pożartych dusz,
Covidzie, kiedy koniec,
kiedy koniec będzie już.
Dwudziestoletni brat
zabił młodszego brata,
by wymierzyć sprawiedliwość,
król zatrudnił najlepszego kata.
Tego fachowca topór
by był osadzony
jesion rósł lat trzysta,
wygrzewał się w słońcu, wichrom oddawał pokłony.
Głowa z pnia spadła,
prosta to rzecz, ale jest jedna zagadka,
ten człowiek żył mniej niż dwadzieścia lat,
więc dlaczego kilkusetletnie drzewo musiała poświęcić natura matka.
