Zakaz odwiedzania grobu mamy,
zakaz odwiedzania grobu taty,
całkowity zakaz,
wszędzie brzmią cytaty.
Gdzieś tam śpiąca para , babcia i dziadek,
kwiatów, zniczy, może też by chciała ,
zakaz, to zakaz to zakaz, moja rodzina , dziś, jutro,
cmentarzy nie będzie odwiedzała.
Odwołana tradycja , płacze chryzantema ,
niezapalony znicz w szoku,
nie płacz kwiatku, świeco,
jeszcze wiele dni zostało w roku.
Dynia , największe warzywko,
zajęta cała działka ,
gdzie ma się podziać reszta roślinek, zakończona
w pełnym luzie , marchewki, pietruszki, słonecznika bajka.
Urosła nad warzywami góruje
olbrzyma kolor, waga i objętość,
koniec, chłop przyszedł, wyciął, teraz stoi jako ozdoba ,
na dyniowej twarzy pomarańczowa złość.
Pogrzeb to prosta matematyka , całość minus jeden ,
jedna cała już niekompletna , przeszłością ,
naziemska liczba nieskończona ,
wciąż cała rozbita bożą miłością.
Tu na dole w naszym mniemaniu odcinek już nie stanowi całości,
dla jednego z Nas stał się linią bez końca ,
życie Mu się odmieniło do punktu ''B'' ,
w którym przenoszona dusza konająca.
Spadły siwe osiki liście , siwe bo stare ,
zanurzyły się w toń nieskoszonej trawy,
spadają jako babcie , dziadki półroczne ,
mglisty listopad dla nich niełaskawy.
Leżą w zielonej trawie ,
smutno psując się w mglistej pogodzie ,
taki los opadłych, nakaz zbrązowienia , zgnicia ,
natura działa w swojej swobodzie.
Inne drzewa przyglądają się ,
osiki jesiennym czynnościom,
pozwoliły jej opaść najprędzej,
może po prostu obdarzone są grzecznością.
Czuję to gdy umieram,
pode mną miękkość łóżka , białej pościeli,
biała miękkość, zastanawiam się
czy aniołowie będą mnie chcieli.
Łoże ostatnim przedmiotem
przy mnie z domowego użytku,
jest pod plecami, potylicą ,
zostawiam wszystko.
Głowa patrzy w kierunek w którym będę za chwilę ,
oczy przebijają już sufit i dach,
serce chce się wyrwać,
nie śniłem, że tak będzie w najśmielszych snach.
Koniec tej ziemskości,
koniec z miękkim łożem,
dobrze , że tu przy mnie jesteście ,
ale nikt z Was mi tu nie pomoże.
Wychodzę ponad obłoki,
na błękitem usłane pastwiska ,
wychodzę ,
moja śmierć bliska.
Dwa tysiące dwudziesty rok, jesień,
drugi początek szkolnego roku,
nie przewidziany przez żadną ludzką ustawę ,
bo w Covid, nowy zarządca pisze ustawy w tym roku.
W polskich szkołach klasy pojemne ,
takie osiem na dwanaście metrów,
rządzący Covid sprawił, w dużym pomieszczeniu tylko nauczyciel,
a uczniowie rozrzuceni w promieniu kilku kilometrów.
Nauczyciel, wykładowca , tłumaczy, mówi
do laptopa świeżo przez kuratorium pozyskanego pracownika ,
mówi, mówi, a ten szybki, nowoczesny,
internetem do uczniowskich domów przenika.
Odwiedzam w myślach osoby już byłe ,
a wciąż przy Nas będące ,
dziś osób tych meldunki wysoko,
przy trasie księżyc-słońce.
Odwiedzam w myślach,
w realu nie wypada ,
bo w miejscu ostatnim pobytu byłych,
z numerem dziewiętnastym wirus się skrada.
Odwiedziny w myślach,
odbyte , zatwierdzone ,
a co chodzi o naziemny brak zniczy,
to wszystko będzie wybaczone.
Od wczoraj cała Polska
to czerwona strefa ,
bo jest problem nie można , złapać, pojmać,
wirusowego szefa.
Małego, okrągłego,
co ma łapek wiele ,
nic nie wykończa ,
ani próbna szczepionka , ani babcine ziele.
I co teraz, tak będziemy trwać
w kraju białoczerwonym w czerwieni,
chyba , że jakiś olśniony umysł
zniszczy szefa wirusów, los Polski odmieni.
Pandemio w samotności zgonów matko,
bez pożegnania , wyznania ostatniej woli,
śmiertelna zagadko.
Uprawiasz swoją robotę ,
jakbyś cmentarz pełen,
mieć chciała , ochotę.
Niejedno niewinne istnienie ,
ukrzyżowałaś na łożu,
tylko dlaczego, po co, za jakie przewinienie.
Cierpiące organizmy, przecież nic niewinne ,
odpuść,
problemy i tak spiętrzone , nierozwiązane sprawy inne.
W prawą stronę chodzi zegar,
w lewą stronę zmiana czasu,
a świat wciąż tak samo zrobiony,
ściemnia się , rozwidnia , po co, o co tyle hałasu.
Dbaj, maluj sufit na biało, bo to ostatnie co widzisz,
chociaż tam gdzie idziesz jest czerwono, albo niebiesko,
zanim pójdziesz w czerwień lub błękit, pomyślisz, powiesz,
przeszkadzasz ty polakierowana , na zewnątrz trumienna desko.
Pod tą deską , deskami,
czas krótki, chwilowy,
a dusza , już gdzie indziej szykuje się do
w błękicie lub czerwieni rozmowy.
Ciało już same , więc nie ma potrzeby,
by wiecznie spoczywało w podziemnym przystanku,
niknie , znika ,
ślicznotko, pracusiu, wysportowany kochanku.
Nieodwiedzany cmentarz,
ogrodzony murem, który nieruchomym jest,
nieodwiedzany celowo, bo ciasny,
dla niechcących tu trafić to wspaniały gest.
Nie przychodźcie tu, między nagrobki najróżniejsze ,
takie dziewiętnasty, dwudziesty wiek,
by z roku dwudziestego naszego stulecia ,
nie trafił tu żaden człek.
Cmentarz, pół hektara w ogrodzeniu,
w środku, setki kiedyś istniejących żyć,
w dwa tysiące dwudziestym pusty,
by przetrwał, zadbany w przyszłości mógł być.
Jestem już w tym gronie ,
w którym ustępują , z miejsca , wstają ,
widzą , są zorientowani,
że przed sobą niewolnika starości mają.
Proszę , niech Pan usiądzie ,
zapraszam na ławeczkę ,
jak to szybko przyszło,
oś życia przesuwa się , zostało troszeczkę.
Dobrze , że chociaż
w jesieni mego żywota ,
młodzież poważnie bierze kulturę ,
nie muszę stać, trzymać się płota.
A i nogi odpoczną ,
na nich bolące żylaki,
dzięki, dzięki,
za miejsce dzieciaki.
Dziś październik, czternastego,
przekazywane , mądre myśli na urlopie ,
nie trafiają do nieletniej i nieletniego.
W szkole o ósmej dzwonek śpi, cisza ,
nikt owych myśli nie przyszedł objaśniać,
brak też, na co dzień chłonącego wiedzę przybysza.
Co powodem tej niedzieli w środku tygodnia ,
Dzień Nauczyciela , święto,
a jutro do roboty wszyscy , jak co dnia.
Kiedyś w tych lasach rosły rydze ,
teraz bezgrzybie , grzybów nie widzę.
Grzybki wyjechały nad Morze Śródziemne ,
chodzę z pustym koszykiem, a to bardzo nieprzyjemne.
Wszystko co z grzybni wyrasta , historią , tu nie istnieje ,
spaceruję bez schylania , pod butami tylko pękają knieje.
Już cały dzień jestem w puszczy i nic do koszyka nie trafia ,
wszystko wyzbierała zorganizowana , grzybowa mafia.
Mała myszka chciała w domu
zamieszkać bez meldunku,
długo nie pomieszkała , kotek nie pozwolił,
nie pomogło nawet piskliwe , ratunku.
Po pewnym czasie , druga myszka ,
chce wprowadzić te same obyczaje ,
wprowadza się , rozgaszcza ,
kotek głodny, gości bez zaproszeń nie uznaje.
Dom ciepły, pełen jedzenia ,
chłód, zimno na dworze ,
i znowu jakaś trzecia myszka ,
posiłkiem kotka stać się może.
Operacja pod kryptonimem
'' Maska ''
wirus atakujący, nie wyjdzie i nie wejdzie ,
na szczelnym materiale maski się roztrzaska.
Mali, wściekli bojownicy pod przywództwem
Dziewiętnastego Covida ,
działań zaprzestańcie , każdy przemyt choroby przez maskę ,
będzie zatrzymany, się wyda.
Nie wiem, pada , czy nie pada ,
jeszcze kwitnące pelargonie bujają się na wietrze ,
coraz chłodniej, na zewnętrznym parapecie moje pelargonie ,
nie podlane , bo nie wietrzę.
Okna na noc nie otwieram,
jak jeszcze miesiąc temu o wieczorowej porze ,
moje pelargonie za szybami,
nie wychłodź ich za bardzo niska temperaturo na dworze.
Czerwień moich kwiatów,
walczy z postępującą jesieni szarością , zdobi podwórze ,
pelargonie na parapecie mieszkające , stoją w oknie zamkniętym,
po oroszonym mżawką jesienną zwisają murze.
Nic nie mówię , nie odzywam się ,
Wy bojownicy, odkrywcy, pisarze za Mnie krzyczycie , wołacie ,
Ja zrobiłem swoje , ludzkość źle to wykorzystała ,
ale zysk był, dzięki czumu nagrodę ufundowaną macie.
Dziś nowoczesność,
wiertarek, narzędzi rozbijających kamień pełne półki,
korzystaj nimi mądrze , ludzkości droga ,
by ''Historia lubi się powtarzać'', nikt nie recytował regułki.
Z ciepłej Brazylii
wpław przez Atlantyk dał dyla ,
tydzień w oceanie , różnych rzekach,
no i we Wrocławiu mamy krokodyla.
W mieście sensacja ,
półtora metra zielonego ciała ,
cała Polska zadziwiona ,
wizytą oniemiała.
Krokodyl, aligator,
gdyby wiedział co tu zgotujesz Mu losie ,
wybierając się w podróż,
ciepłej, amazońskiej wody zabrałby w termosie.
Panoszą się po lasach wrzosy barwą purpurową ,
wystroiły się na przywitanie październikowych dni,
dziś powrześniowa rocznica ,
tu bili się , nie pamiętasz tego Ty.
Dlaczego nie krzyczą
o tym dęby i jesiony,
może ogłuchły,
bo front przyszedł z tej strony.
Krzyki umilkły,
zamilkł głośny, armatni, czołgowy czas,
ucichły, stoją jako eksponaty,
przypominają Tamtych, ale jakże dzisiejszych Nas.
Żaden chyba by nie odmówił gdyby
nagle trzeba było pójść w bój,
w takich chwilach wszyscy tacy sami,
bo najważniejszy kraj Twój, no i mój.
Kolizja jakich wiele ,
w niej samochód pięciomiejscowy,
niby nic takiego, tyle , że wśród pasażerek ,
dwie rogate głowy.
Dla tej marki pięciu pasażerów z rasy ludzkiej,
przewidział producent w czasie drogi,
lecz jeden dowcipny kierowca ,
walnął przepisy w rogi.
Kierowcą prawidłowo człowiek,
a na miejscu pasażera ,
poznająca przepisy koza ,
uczy się i kapustę podżera.
