Maurycy,
od małego trzymał się spódnicy.
Podrósł nie wiedzieć dlaczego,
spódniczki Go interesują , nic innego.
Maurycy, wchodzi w dwudziesty rok życia ,
interesują Go długie i te mini w których nogi bez zakrycia.
Wydoroślał, z Maurycego mężczyzna stuprocentowy,
ożenić się , taki pomysł przyszedł Mu do głowy.
Idzie do ślubu, obok w białej kiecce dama maszeruje ,
tak już Mu pozostało, przy spódnicy najlepiej się czuje.
Respiratorze dozgonny przyjacielu,
z tobą zasnęło,
poszło spać tak wielu.
Śpią tam wysoko w niebieskiej pościeli,
a ty respiratorze , tu na dole
z następnymi oddech musisz, chcesz dzielić.
Przyjaźń po ostatni dech, oczu zamknięcie ,
to twoja codzienność, ty nadal jesteś,
a po przyjaciołach podpiętych zostało tylko zdjęcie.
Czasem tej niechcianej przyjaźni inny los,
przyjaciół siły zwarte
i w Covida dziewiętnaście wspólny cios.
Pod koroną drzewa siedzę ,
prawie już nie ma jej,
pod koroną drzewa siedzę ,
co dzień liści mniej.
Cieniodajne zmienione w brąz,
jako dywan kolorowy gładzą buty,
cień już skończony,
nieistniejący, zepsuty.
Teraz trzeba czekać miesiącami
na nowe marcowe pączki,
by z nich liście zielone
wybudziły koronę ze śpiączki.
Idzie drogą spocony wędrowiec,
zgrzana jego główka ,
problemu nie ma z ochłodą żadnego,
bo przy drodze leży wyrzucona lodówka.
Idzie dalej, jest brudny,
jeść mu się chce ,
nie ma problemu,
wyrzucony każdy rodzaj ''AGD''.
Idzie dalej, spokój tylko mu przerywa ,
z samochodu szum opon prawie zużytych,
gdy te opony całkiem zużyte będą , kierowca tu przyjedzie wywali,
taki będzie w tej miejscowości powód jego wizyty.
Dziś środa ,
dzień po wtorku,
stoję niczym
korkociąg w korku.
Miał być ruch, przemieszczanie aut,
a w nich ciał,
miał być,
miał.
Tęsknota za domem
i obiadkiem,
pusty żołądek,
a tu jeszcze przed drogówką zaliczyłem wpadkę.
O, już numer mój,
dziesięć Konwaliowa ,
jestem w domu,
wreszcie spokojna głowa.
Duchy chodzą
po polskich lasach i zagajnikach,
''Nie Śmieć'' wiszą tabliczki,
każdy przestrzega , a nic z tego nie wynika.
Nie ja ,
nie Ty,
nie śmiecą prowadzone
z nami psy.
To kto, chyba duchy,
albo ludki z odległej galaktyki,
świadczą o tym setki worków,
nie chlubne to wyniki.
Marsjanie , albo inni
dalecy przybysze ,
to Wy, bo nikt z naszych
nie rzuca z tego co słyszę.
Drzewa pełne
od owoców się uginają ,
ptaki przed podróżą ,
może ostatnie koncerty dają.
Sierpień zmęczony
szykuje się do pożegnania ,
na lince schną koszule ,
dużo prania.
Ktoś goni ostatniego
w tym sezonie motyla ,
lato się kończy,
jeszcze chwila.
Wrzesień do drzwi puka ,
łapie za klamkę ,
kończą się letnie zabawy,
dzieci porzucą skakankę.
Co dalej, jesień
obuwiem już błoto wnosi,
na drzwiach ''Buty Wycierać''
trzeba ogłosić.
Znowu dziesięć miesięcy
czekania na powtórkę ,
w zimie też nie jest źle ,
śnieżno biało, dzieci mają górkę.
