Kiedyś spodnie cerowano,
teraz robi się dziury,
taka nowa moda,
może przeszła na rury.
Otwór, oczko,
na dnie pęknięcie,
to dziś na świecie,
najmodniejsze zdjęcie.
Były całe rury,
teraz z nich uciekają gazy,
kiedyś modne były całe spodnie,
czy te dziury dla gazów, bez obrazy.
Nie chcę stąd wyjeżdżać,
ale fakty mnie zmuszają,
w tym roku ciemne miasta,
a prąd dedykowany tylko tramwajom.
Przed przystankiem na ulicy upadłem,
bo dziura była w jezdni,
teraz tramwajem nocą przemierzam ciemne ulice,
w okno nie patrzę bo ''nic'' i widoków też nie podziwiają przyjezdni.
Gdzieś tam umarła elektrownia
głodem bezwęglowym morzona,
ale tramwaje tu jeszcze jeżdżą, osoba ciekawska,
która chce to zobaczyć w latarkę musi być wyposażona.
Na dziś nie mam orientacji
na temat pracy tego krematorium,
a przecież do tej pory w ekologii,
Europa stała na podium.
Piece były zatrzymane,
turbiny wiatrowe prężne,
a teraz skarbem węgiel,
po co były te wysiłki klimatyczne, siermiężne.
Od lat krzyki, wiece, spotkania,
kierunki ''eko'' w szkole,
nic z tego nie wyszło, bo jedna nierozsądna armia,
zaczęła strzelać niszczycielskie gole.
Koń, wóz,
piach,
chłop zrzucił,
mach, mach, mach.
Na wozie zamiecione,
pusto,
gdzie teraz poprowadzisz,
teraz konia, uzdo.
Cały dzień lejce w ręce,
udana dniówka, robota,
byleby tylko w poprzek jezdni
nie pokazał się widok czarnego kota.
Sparaliżowany starszy
Pan,
obalił się, przewrócił,
potłukł się jak dzban.
Leżą na ziemi
okruchy,
upadając zatrzeszczały,
a przechodzień przypadkowy na to głuchy.
Stare oczy patrzą, uszy słyszą,
plecy asfalt czują,
przechodniu głuchy, niewidomy,
te okruchy twej pomocy nie skosztują.
