w sercach tych dobra głód,
oczy każdego ranka każą być skierowane
na wschód.
Jakaś ujmująca
siła ,
jeszcze nieświecącym blaskiem
pragnienie to zrodziła.
Nakrzyczały już jakieś ptaki,
gatunki Mi nieznane ,
barwa na wschodzie coraz jaśniejsza ,
bo słońce do współpracy z dniem zapraszane.
Wydawać by się mogło to oczywiste ,
że gość ten już na zawsze zaproszony,
jest, pali się , świeci, lecz kiedyś wypalony będzie ,
wypalone będą temperatury miliony.
I co wtedy, ciemność,
ciemność oczywista ,
nie wiadomo,
to wie tylko stworzyciel artysta.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz