Brama to tu przerywa się
w płocie nuda,
zatrzymaj się, spójrz
jakie kształty, prawdziwe cuda.
Październikowe liście
pieszczą jej kowalskie zdobienia,
korzystają z niej pracowici,
przepuści też lenia.
W lecie rozgrzana jej czerń
parzy spracowane właściciela ręce,
powstała w trudzie,
pocie i udręce.
Raz zamknięta,
raz otwierana
ochoczo przepuszcza
swego właściciela ,swego pana.
Zamknięta znaczy
spokojnie w domu,
nic nie dzieje
nikomu.
Otwarta wtedy różne myśli
kłębią się w głowie,
coś się stało,
może przyjedzie pogotowie.
Taka natura bramy
i człowieka,
brama i człowiek na domowników
lata całe co dzień czeka.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz